"Het doet wat met een mens" - een aangrijpende open brief

De Bijster - 30 04 2020

Zorg voor personen met dementie én Covid-19

Op onze woonzorgcampussen is de strijd tegen corona een dagelijks gevecht. Om het virus buiten te houden, en om het in te dijken wanneer er toch een besmetting wordt vastgesteld – alle maatregelen ten spijt.

Ook in wzc De Bijster wordt al het mogelijke gedaan om mensen met dementie een herkenbare leefomgeving te blijven bieden. Met succes wordt voor leefgroepwerking gekozen en slaagt men er in het virus een eerste maal terug te dringen. Tot de dag dat het virus opnieuw toeslaat en de mentale weerbaarheid van het ganse team op de proef wordt gesteld.

Medewerkster Ria werkt op de getroffen leefgroep en pende haar ervaring neer in een aangrijpende open brief.

 

De emoties vliegen om ons heen, zelfs door ons heen. Controle loslaten…

Nog niet zo lang geleden waren we langzaam op weg naar een geslaagde afsluiting van de allereerste opgestarte C(orona)-ploeg (zie nieuwsbericht van 26/03/2020), bestaande uit 2 teams van 4 medewerkers, samen in isolatie.

Er werd doordacht en bewust gekozen voor leefgroepwerking in plaats van kamerisolatie. Daar kwam een enorme organisatie bij kijken om dit tot stand te brengen, een samenwerking van heel ‘De Bijster’. Alle medewerkers droegen hier aan bij, omdat deze keuze een meerwaarde is voor onze bewoners, die in hun fase van het dementieproces hun veiligheid en herkenbare omgeving konden behouden. Zo ontstond er een meerwaarde in het toedienen van alle zorgen, comfortzorg, het vinden van rust,…  Dit alles droeg bij aan het herstelproces, met een geslaagd resultaat!

De euforie was helaas tijdelijk. In ons achterhoofd wisten we het wel, maar vaak was het ver weggestopt. Soms kwam het aan de oppervlakte, en dan was het gelukkig bespreekbaar…

Plots – zeer plots – op een andere leefgroep: koorts, hoesten,… We hadden geleerd uit het geslaagde resultaat van de vorige snelle interventie en zo kwamen we in samenspraak tot een opsplitsing van deze leefgroep. De mogelijkheden van ons gebouw lagen nu anders: De cafetaria werd op zeer korte tijd erg gezellig ingericht voor de gezonde bewoners. Die kunnen daar overdag verblijven. In deze nieuwe woongelegenheid kunnen de bewoners buiten wandelen en genieten van het terras. De zon bleef gelukkig schijnen, er ontstond geen extra onrust, de bewoners vonden zeer snel terug een eigen plekje.

De zieke bewoners maken gebruik van hun oorspronkelijke leefruimte - samen met de C-ploeg. Dat team werd uitgebreid met nieuwe collega’s. Zo is er meer ruimte tussen de diensttijden in, want de dagen zijn lang...

"Een roeping hebben ze me ooit verteld, maar ik heb het nooit zo begrepen. Deze tijden maken dat ik hierin de roeping wel zie."

Ria Van Aert, zorgkundige in het C-team van De Bijster

Het aantal zieke bewoners neemt toe, het gaat plots snel: hoge koorts, extra zuurstof wordt ingeschakeld,…

Opnieuw worden we uit onze comfortzone getrokken. Het dagelijkse handelen is totaal uit de routine gehaald. Dat maakt het niet voor iedereen even gemakkelijk, maar er ontstaat verbinding en respect. We kunnen bij elkaar terecht, we kunnen ook toegeven als het niet goed gaat. We bieden een luisterend oor, maar knuffelen kan niet. Wat een gemis – een enorm gemis – want een knuffel kan je zoveel energie geven. Er komen zelfs gelukshormonen vrij. Hier wordt nog maar eens duidelijk hoe belangrijk lichamelijk contact kan zijn…

We lijken geen controle te hebben over de situatie, de wereld is opeens zo anders, en je vraagt je af of het oude nog terug zal komen… dient het oude nog?

Op één dag tijd overlijden er 2 bewoners. Dat haalt je onderuit. Je voelt pijn en machteloosheid. Maar daar tegenover ook verlossing, en verbinding met elkaar. Zoiets samen doormaken doet iets met ons, ook als groep. Daarom gaan we verder, met comfortzorg, nabij zijn,…

Begeleiden van familie en naasten: in gedachten zijn wij allen met ons hart bij de nabestaanden van onze overleden dierbaren. Wat hadden we hen ook graag die knuffel gegeven !

'Een roeping' hebben ze me ooit verteld, maar ik heb het nooit zo begrepen. Deze tijden maken dat ik hierin de roeping wel zie, en het respect voor alle medewerkers in heel het huis. Als een schakelketting hangen we aan elkaar, de puzzel is niet af als er enkele stukjes ontbreken…

Ria, het C-team

 

We kunnen het niet genoeg herhalen, hoe trots GZA Zorg en Wonen is op al onze medewerkers. Deze tekst is ontstaan uit puur engagement en uit nood aan verbondenheid met bewoners, collega's en familie. Hij toont nog maar eens aan hoe hevig deze periode is en hoe hard onze medewerkers zich smijten. Dank aan iedereen die zicht dagelijks inzet voor onze bewoners!